Lieve familie en vrienden,
Als je bijna 20 jaar samen bent en elke dag meer van elkaar houdt, dan wordt het tijd om de volgende stap te zetten.
Die stap zetten wij op 29 juni 2024 op het strand in Kijkduin. Dan geven wij elkaar het JA-woord. Een woord dat wij bijzonder vaak tegen elkaar zeggen, alleen dan in een andere context.
De absolute bezegeling van ons samenzijn is natuurlijk Max en wij doen er nu gewoon een schepje bovenop.
Wij zouden het fantastisch vinden om deze, voor ons zeer belangrijke, gebeurtenis met jullie samen te vieren. We hopen dan ook dat we hier met jullie allemaal op kunnen proosten.
2024 is ons jaar!
Nicoline's verhaal
Het was ergens eind 2002 dat wij elkaar voor het eerst ontmoetten. Op mijn werk in Den Haag kwam hij, een hele leuke vertegenwoordiger met blonde labrador, regelmatig aan het eind van de dag langs om een update van producten te geven. Steeds langer werden de gesprekken en uiteindelijk zetten we de gesprekken voort tijdens een strandwandeling op Kijkduin of Scheveningen. Het was inmiddels 2003. We praatten over van alles en nog wat, eindeloos, tot de zon onder ging. Zo ging het. En zo ging het verder. Maar echt samen waren we nog niet. Halverwege 2003 koos ik ervoor om een lang gekoesterde droom in vervulling te laten gaan en drie maanden naar Canada te gaan om daar te kijken of er mogelijkheden waren om te wonen en werken. Het gaf mij ook de tijd om alles even op een rijtje te zetten: wat wilde ik met mijn leven? En wilde ik Rob daarin een speciale plek geven? We hebben in die drie maanden regelmatig contact gezocht, het kostte me klauwen met geld om in een internetcafé een verbinding op te zetten en uren te kletsen. Maar het was oké. Het was heel oké zelfs. Mijn verbazing was groot toen ik tijdens mijn terugreis, op de tussenstop Heathrow, opeens een bekend gezicht zag: Rob had geregeld dat hij mij daar kon ophalen en het laatste stuk met mij kon meevliegen terug naar Schiphol. We zaten notabene naast elkaar in het vliegtuig! Hoe dan?
Is dat het zetje geweest dat ik nodig had om de keuze te maken om samen verder te gaan? Nee, dat zetje kwam met kerst en oud&nieuw in Spanje. Mijn moeder wist mij te vertellen dat ik misschien wel knettergek zou zijn om zo'n jongen te laten gaan. En ze had een goed punt. Dus op 1 januari 2004 heb ik Rob laten weten dat ik 'eruit' was. Wat een engelen geduld heeft hij gehad! Niet heel lang daarna trok ik bij hem in, ik liet Den Haag voor wat het was en we gingen samenwonen in Geldermalsen. Tijd om te settelen. Ons samenzijn werd in 2007 bestempeld met de geboorte van onze zoon Max. Trouwen kwam niet in ons op, immers: wat is er nou een mooiere bezegeling van ons samenzijn dan Max? Max kreeg de achternaam Daamen. Ik behield mijn eigen naam. Nu 16 jaar later is dat eigenlijk voornamelijk onhandig geweest, omdat ik vaak de toevoeging oprakelde: "de moeder van Max Daamen". Dus regelmatig heb ik eraan gedacht om de naam Daamen aan te nemen, al was het uit gemak. Ik was inmiddels al lang niet meer 'de partner van', maar ik noemde Rob gewoon 'mijn man', ook uit gemakzucht. En dus nu, na bijna 20 jaar samen zijn, lijkt het ons goed om dat toch met een JA-woord te beklinken. Al was het alleen omdat het feestje zo leuk is... en omdat het praktischer is. Just say YES!
Rob's verhaal
2002 _ Een nieuw gezicht op de Zeestraat, en wat voor één. Die ogen en een betoverende lach. Al snel wisten Buster en ik zij past bij ons. Al in het voorjaar van 2003 ging Nicoline mee op zakenreis naar Italië en achteraf gezien heeft de eigenaar van Picaron in San Daniëlle dit moment voorzien.
Wat bleken (en blijken) wij veel gemeen te hebben; eten, wandelen op het strand, (steden)trips, concertbezoek, musea.
Nicoline gaf aan een reis gepland te hebben naar Canada om te kijken of 'die Rob' en zij een toekomst zouden kunnen hebben in Canada. Kamer onderverhuurd ging ze weg voor maanden.... Ik heb alleen gezegd dat er wat mij betreft een goede reden was om terug te komen. Om dat kracht bij te zetten, besloot ik niet tot Schiphol te wachten maar ging ik naar Londen.
Na veel gezellige momenten werd mijn geduld nog iets langer op de proef gesteld. Het was 1 januari 2004. Ik was, met mijn getuige Ingrid, op winstersport in Oostenrijk toen 'het' telefoontje kwam.
Sindsdien onafscheidelijk en begin 2004 kwam Nicoline naar Geldermalsen. Al had ze aanvankelijk wel bijzondere routes om er te komen. Na de brandschade in 2006 kreeg het huis eindelijk een gezamenlijke inrichting.
Een jaar later werd Max geboren, wat een mooi tastbaar resultaat van onze relatie. Het onafscheidelijke zette door, nu met zijn drieën. Verhuizing naar Tiel in een 'echt huis' maakte ons nog meer een gezin. En in het afgelopen anderhalf jaar is dit gezin nog sterker geworden.
Het was logisch, Nicoline stelde de vraag; Of ik met haar wil trouwen, nou dat wil ik wel.
En zo willen we dat nu doen en met jullie vieren en delen. Dan is Nicoline niet alleen meer mijn partner, vriendin en levensgezel maar ook mevrouw Daamen.